Bulup Yitirdiğim Küçük Sevgilim

Gecenin sessizliğinde, huzur içinde uyuyan dünyalar güzeli kızına bakarken yine o tarifsiz huzursuzluğu duydu Gül. Kızı yarın altı yaşını dolduracaktı ve okulların açılmasına çok az zaman kalmıştı. Onu bir okula yazdırması gerekiyordu. Gönül dört yaşındayken gazeteyi heceleyerek okuduğunda çok şaşırmıştı Gül:

 

“Anneciğim, ne dedin sen?”
“Bu yaz cı-vıl cı-vıl ge-çe-cek.”
“Okuyabiliyorsun, aman Allahım, nasıl oldu bu anneciğim?”
“Bilmem, anne doğru mu okudum?”

 

Nasıl mutlu olmuştu o gün, ne kadar gurur duymuştu kızıyla. Daha o minicikken bile her söylenileni kolayca anlayan bir bebekti; dokuz aylıkken konuşmaya, yürümeye ve renkleri bilmeye başlamıştı.

 

Her anlamda çok ilgiliydi Gül kızıyla, hekimliğinin dışında tüm zamanı onun bakımı ve eğitimiyle geçiyordu. Tek başına bir çocuk büyüten bekâr bir anneydi çünkü. Öyle zor şartlarda büyütmüştü ki onu. Hamile olduğunu anladığı gün dünya başına yıkılmıştı, felaket günler geçirmişti, kaç kere yalan söylemek, kaç yer değiştirmek zorunda kalmıştı.

 

Hamile olduğunu öğrenir öğrenmez hemen mecburi hizmete gitmek istediğini söylemişti hocasına, zaten bu şehirden kaçmak için öylesine büyük istek duyuyordu.

 

Bu şehir ki rüyalarının şehri, ömrünü geçirmek istediği, en büyük aşkının, en büyük acısının yaşandığı, umut insanlarının şehri… Bu şehir ki tüm aşklara yataklık eden suç ortağı, yalnızlığını saklayan orman, umudunu besleyen yağmur, ilk sevdasını koynunda besleyen yılan ve umutsuzların katili…

 

Hocası çok şaşırmış ve mecburi hizmetini dilerse erteletebileceğini söylemişti ama Gül’ün beklemeye tahammülü yoktu, bir an önce buradan ve onu hatırlatacak her şeyden kaçmak istiyordu. Oysa bilmiyordu, asıl onu en çok hatırlatacak olan şeyi kendisiyle beraber nereye giderse gitsin götüreceğini.

 

Ne anne ne de baba sevgisi bilmişti, çok küçük yaşta yuvaya terk edilmiş ve devlet tarafından büyütülmüştü; kardeşi de yoktu. Hayatı boyunca hep tek başına ayakta kalmış ve koca Kimsesizler Yurdu’nda bir tek o Tıp Fakültesi’ni kazanmıştı, ama bu bebek -hele de Baran’dan sonra- yaşamla tek bağı olacaktı.

 

 

Tayini Bolu’ya çıktı. Aslında Bolu istediği yerlerden biri değildi, o daha uzaklarda olmayı tercih ederdi; ama yine de sevdi Bolu’yu. Sessiz bir şehirdi, insanların çok fazla ilgisi yoktu birbiriyle, hamileliğinin ilerleyen zamanlarında insanların sıkıcı sorularıyla karşılaştığında “Kocam yurt dışında.” diyordu. Bir tek Ali vardı, hastanede onu sorgulamayan ve anlamaya çalışan… Branşları farklıydı. Ali, Kadın Doğum Uzmanı, Gönül ise Dâhiliye Uzmanı. Ali aynı zamanda Gönül’ün doktoruydu. Bir tek ona anlatmıştı Gönül’ün durumunu:

 

“Çok sevdim ben Ali. Onu öylesine sevdim ki kendimi unuttum onu sevmekten, her şeyimdi benim, ilkimdi; ama ben onun ilki olamadım. Evli olduğunu geç öğrendim. Bırakamadım, bitirmedim, denedim olmadı. Ne zaman gitmek istesem ayaklarım yine beni ona götürdü. Çok sevdim. Söylesem anlamazsın, anlatamam çünkü. Delilik, insanın bilinçaltının simgelerin istilasına uğraması değil midir? Ben de bugünlerde kendi bilinçaltımın uçurumlarına yuvarlanıp duruyorum, ama geri dönmeyi şimdilik başarabiliyorum. Aslına bakarsan, geri dönecek gücü kendimde daha ne kadar bulabilirim, bunu da bilmiyorum. Kendi içime yaptığım yolculuklarda hep kaybolma tehlikesiyle karşı karşıyayım. Kalbim yerinde sanırım, şimdilik beni kurtaran da o.”

 

“Yüzleştim anılarla
Ne denli zorsa da…
Kabullenmek ne kadar kolay
Yaşanmışlıkları
Pişmanlık duymadan geçmişten
Bakmak aynadaki aksine
‘Yaptım oldu,
Yapmasaydım olmazdı.’ demek
Çoğunca açar derin yaralar
Ama asıl dememek
Kaçmaya çalışmaktır kendinden.”

 

diye kendi kendine mırıldandı Gül, Ali yokmuş gibi karşısında.

 

Ali acır ama anlar gözlerle bakmıştı Gül’e, belli ki yabancı değildi anlattıklarına. Kızı Ali’nin ellerinde açtı dünyaya gözlerini, mutluluğu paylaşılmazdı Gül’ün; zaten paylaşacak Ali’den başka kimsesi de yoktu. Kızı kimliksizdi, hastaneden bir şekilde ayarlamıştı Ali doğum belgelerini.

 

En yakın dostu sırdaşı Ali olmuştu, Gül’ün. Ali’nin ne yazık ki Gül’e karşı beslediği duygular sadece arkadaşlık değildi ve kızını nüfusuna geçirmekten bahsetti bir gün, ne diyeceğini bilemedi Gül, yapamazdı; Baran’ı hala delice severken bir başkası ki bu Ali bile olsa ona ihanet edemezdi kızı için bile. İnsan bir kere gerçekten âşık olduysa başka birine karşı aynı hisleri hissedebilir miydi, olamazdı böyle bir şey. İstemeyerek ve kızı daha iki yaşına gelmeden tayinini başka bir şehre istedi. Gönül altı yaşına gelene kadar birkaç il birden değiştirdi ve en sonunda yine hayallerinin şehrine geri döndü, çünkü artık yüzleşmesi gerekiyordu gerçeklerle ve kızının kimliğini istiyordu.

 

Gönül, babasını her sorduğunda babasıyla ayrı olduklarını anlatıyordu. “Peki, beni neden görmeye gelmiyor anne?” “Gelemez güzelim, belki varlığından bile haberli değildir.” “Neden haber vermiyoruz o zaman?” “Babanla biz küsüz anneciğim, senin varlığını haber veremem.” “Ama anne, babamı görmek benim hakkım değil mi?”

 

O zaman Gül’ün gözleri dolar ama Gönül hemen durumu fark eder, annesine “Anneciğim, senden fazla kimseyi sevemem ben, seni üzmek değil niyetim, sadece çok merak ediyorum.” demişti.

 

Şimdi gecenin bu yarısında kafasını kurcalayan onca sorunun yanı sıra ünlü Ender Holding patronu ve hala delice âşık olduğu adamın karşısına nasıl çıkıp da bir kızı olduğunu söyleyecekti. Baran’ın bir oğlu olduğunu öğrenmişti gazetelerden ve işlerini çok büyütüp elektronik sektöründeki en büyük firmalardan biri olduğunu biliyordu.

 

 

Sabaha kadar gözünü kırpmadı ve erkenden Beşiktaş’taki Ender Holding binasına gitti. Kapıdaki görevli kızın üzerinde lacivert bir döpiyes ve renkli bir fular vardı, mekân oldukça zevkli döşenmişti.

 

— Baran Ender’le görüşmek istiyorum.

 

— Randevunuz var mı efendim?

 

— Hayır, ama eğer Gül Yücel’in geldiğini söylerseniz sanırım kabul edecektir.

 

— Randevusuz görüşemezsiniz efendim.

 

— Rica ederim, bu çok önemli bir konu, lütfen ismimi iletin kendisine.

 

Kız önce bir duraksadı fakat Gül’ün yüzündeki o kararlı ifadeyi görünce telefon etti. Kısa bir görüşmeden sonra:

 

— Beşinci kat efendim, arkadaşım sizi oraya götürecek.

 

dedi.

 

Gül’ün heyecandan bacakları titremeye başlamıştı. O gün Baran’ın en sevdiği renk olan bir mavi pantolon ve ceket giymişti, çok hafif makyaj yapmış, koyu kestane saçlarını Baran’ın sevdiği gibi açmıştı. Altı yıl boyunca çok fazla değişmemiş olduğunu düşünüyordu, uzun boyluydu ve fiziği de oldukça düzgündü. Görevli kapıyı çaldı ve Gül’ü içeriye aldı, bir anda yerin ayağının altından kaydığını hisseti Gül, nerdeyse yedi yıldır görüşmemişlerdi ve şimdi tam karşısında duruyordu, hiç değişmemişti sadece bir iki beyaz seçiliyordu saçlarında. Önce her ikisi de sessiz kaldı bir süre ve sonra sarıldı Baran ona tıpkı eskiden sarıldığı gibi.

 

— Yıllardır arıyordum seni ve artık neredeyse umudumu kaybetmek üzereydim, gittin ve gitmekle beni bu binaya hapsettin biliyor musun? Ama şimdi geldin ya… Hiç değişmemişsin, hala ne kadar güzelsin…

 

— …

 

— Nasılsın, konuşsana neden susuyorsun?

 

— İyiyim, sen nasılsın?

 

— Dedim ya ben çalışıyorum deliler gibi, başka şeyler düşünmemek için çalışıyorum.

 

— Çok başarılı olmuşsun gördüğüm kadarıyla…

 

— Fena değil.

 

— Sen neler yapıyorsun?

 

— Biliyorsun. Dâhiliye uzmanıyım, şimdi buraya yakın bir hastanede çalışıyorum ve yakında bir muayenehane açmayı düşünüyorum.

 

— Evlendin mi?

 

— Hayır, ama sana söylemek istediğim bir şey var; zaten buraya gelme nedenim de o.

 

— Nedir, lütfen merakta bırakma beni. Aslında o kadar çok şey var ki anlatacak sana, kaç geceyi seninle geçirdiğimizi, kaç sabahı seninle uyandığımızı bir bilsen…

 

Gül’ün ne sabah, ne gece, neredeyse tüm saatleri onunla geçirdiğinden haberi var mıydı acaba?

 

— Baran, çok büyük bir aşk yaşadık ve çok acı çektim ama bu acıların içinde hayata tutunmayı sağlayan bir şey vardı ki bunun için sana teşekkür etmem gerek.

 

— Nedir o?

 

— Bizim bir kızımız var.

 

— Nasıl yani? Bu da ne demek?

 

— O demek. Bir kızımız var ve o bugün altı yaşını bitirdi. Bu sene okula başlayacak.

 

— Bir kızımız var ve yıllarca benden bunu sakladın mı, demek istiyorsun şimdi sen? Nasıl böyle bir durumdan beni haberdar etmezsin, sana ne yaptım ki bana bunca büyük bir cezayı reva gördün peki? Bana yaptın bunu, peki o yavrucağa nasıl kıydın, bunun bir izahı olması gerek. Sana karşı evli olduğumu söylememem dışında ne hatam oldu? Evli olduğumu söylemedim ilk anda, çünkü bilseydin zaten beni istemezdin ve o zamanlar biz kesinlikle ayrı yaşıyorduk onunla ve ayrılmayı kafama koymuştum. Fakat küçük bir oğlum vardı ve onun için bu evliliği sürdürüyordum. Beni terk edip gittiğin gün aslında, sana ondan ayrılmayı kesin olarak düşündüğümü söylemek üzereydim; ama bir anda yok oldun, hiçbir şekilde izini bulamadım. Şimdi davamız sürüyor, avukatlara göre anlaşma geçekleşirse haftaya bitecek bu iş. Gül, ama sen beni kızımdan ayırdın, kendinden ayırdığın yetmiyormuş gibi!

 

— Buraya kimsenin evliliğini dağıtmaya gelmedim, benim istediğim kızının artık seni tanıması gerektiği ve artık okula başlayacak, senin soyadını taşıması gerek, seni görmek istiyor ve ben artık onun sorularına yanıt veremiyorum.

 

— Hiç değişmemişsin sevgilim, küçük sevgilim…

 

— Bana sevgilim demeyi keser misin lütfen? Seni unutmaya çalışmak için çektiğim acılardan, tek başına çocuk büyütmenin zorluğundan haberin var mı? Senin evliliğin yıkılmasın diye yaptığım fedakârlığın farkına bile varamıyorsun?

 

— Ama yaptığın hataydı, bunu kabul etmen gerek, yıkılmasın dediğin evlilik yıllar önce zaten çatlamıştı, zorlamayla, sadece oğlumuz büyüsün diye yürütüyorduk bu evliliği. O kadar apansız gitmeseydin bunca yılı boşu boşuna ayrı yaşamayacaktık Gül. Bu kadar acı çekmeyecektik ikimiz de.

 

O zaman Gül, Baran’ın gözündeki o eski tanıdık bakışı gördü, yine o sevgili bakışını. Ne diyeceğini şaşırdı. Yıllardır içinde biriktirdiği öfke bu kadar kısa sürede bitmemeliydi, bir bakışa kanmamalıydı ama yine olmuştu, demek yıllar aslında sevgisinden hiçbir şey götürmemişti. Onca acıyı boşuna mı çekmişti, o kadar savaşı boşuna mı yapmıştı bunca zaman.

 

— Gül lütfen susma! Ne zaman göreceğim kızımızı? Ne olur bize bir şans daha ver, ne olur! O yılları kapatmak istiyorum, yardım et bana!

 

Gül ne demeliydi, nasıl buluşturacaktı kızını babasıyla ya da hiç buluşturmasa mıydı acaba?

 

— Bu akşam bize gel, dedi.

 

Çabucak evinin adresini bir kâğıda yazdı.

 

— Kızımla tanıştıracağım seni; yalnız bu onun için ağır bir tecrübe olacaktır. Ne yapmalıyız, nasıl konuşmalısın bilmiyorum; ama ilk önce nüfus işlemlerini halletmemiz mi gerekir yoksa, ne dersin?

 

— İnan bana, bu başlangıç değil mutlu son olacak, sana da kızımıza da yaşadıklarımızı unutturacağım. Oğlumla da tanıştıracağım seni, hep birlikte çok güzel günlerimiz olacak. Bunu hak ettik çünkü. Affettireceğim kendimi sana.

 

İnandı Gül. Hep inanmıştı ona. Hep doğru söylememişti Baran, biliyordu ama duygularından hep emin olmuştu Baran’ın; ayrıyken bile hissediyordu o yoğunluğu. Ne kadar unutmaya çalıştıysa da hayatına ondan başka erkek girmemişti. Hak etmişlerdi gerçekten, artık kendini suçlamak için de bir nedeni yoktu.

 

— Peki, dedi gözünde yaşlarla.

 

Baran kocaman sarıldı ona eskisi gibi aşkla…

 

— Sevgilim, canım benim, bulup yitirdiğim, tekrar bulup asla yitirmeyeceğim küçük sevgilim…

 

 

Yazan: reyan yüksel