neyin şiir olduğuna, neyin olmadığına karar veren bir güruh var ortalıkta. yazın dünyasındaki küçük bir grup bu. sanırsın yüce şiir mahkemesiler(kesinlikle sizleri tenzih ederim, kastım daha çok yayın dünyası ve akademi alanındaki çok küçük bir seçkin). ve bu mahkeme öyle demokrat falan da değildir. onlara göre çok net doğrular vardır. ve her şey öyle olmalıdır. orhan veli de bunlarla karşılaşmıştı, can yücel de.. ama şimdikiler ekonomik döngünün keskinleşmesinden ötürü çok daha güçlüler. genç bir şairi yayın hayatından kolaylıkla silebiliyorlar. şair dedik ya.. duyguludur.. çok da uğraşamaz böylesi güç ilişkileriyle. ve esasen olan bize olur.. genç bir şairin tüm bir dizelerini kaybederiz.

işte bu mahkemeye karşı direnişi nasıl yapıcaz? “hayır! dediğin doğru değil, şiir aslında bu!” tartışmalarına girip, şiiri kendi kalıplarımıza mı sokacağız? fark etmiyor.. o zaman da mahkeme biz olacağız(mahkeme olabileceğimizi pek sanmıyorum ya.. )

bu nedenle posta, sözcü, şok vs önemli.. bu nedenle her türkün şiir yazmaya çalışması önemli.. ki eski geleneği(folkloru, karacaoğlan’ı, yunus emre’yi, mevlana’yı) çok iyi bir biçimde yeniye uyarlama alanları olsun. ki bunu yapanlar oldu. can yücel bence bunlardan biriydi. ahmed arif yeniye uyarlamaktan çok eskisinin içinde yeni tarafından anlaşılabilecek özgün metinler koydu ortaya. diğer yandan o şiir kasetleri, kötü şiirler vs. bir pazar çıkarıyor ortaya.. az önce bahsettiğim mahkemenin hükmedemediği bir pazar. halkın da sahip çıktığı bir alan bu..

işte bu alan direnişin bir meydanı olamaz mı?

Bence şair (veya herhangi bir dalda sanatçı) olabilmek için bireyin içgörü sahibi olması gerekir. Yani kendini değerlendirebilecek benliği bulmalıdır. Ben aslında yazıyı bu yönden okudum (zaten genelde kafamdakileri okurum yazılarda). Çok kaba bir benzetme olacak ama “Sepet sepet yumurta, sakın beni unutma…” şeklinde ilerleyen ve aslen hasretini aktardığını zanneden bir “şair”in yazdıklarının aslında şiir olmadığını nasıl belirtmeliyiz bilemiyorum. Bir gün bir şekilde yırtma çabası taşıyan ve hiçbir yeteneği olmadığını bir türlü kanıtlayamadığımız, aksi takdirde canhıraş bir saldırganlıkla sindirildiğimiz kaç genç var şu an ülkemizde bilmiyor muyuz? (Şiir yazıyorum, aile içinde bana artiz derler. Sesim çok güzel ve yanık. Kara kaş kara gözüm. Manken olabilirim. O da olmazsa oyuncu oldum gitti…). Artık evlendirme programlarında “geçen gün 100 tane aşk şiiri yazdım” diyerek böbürlene böbürlene bir tanesini seyircilere cayır cayır sesiyle hınkıran kaç birey daha göreceğiz? Şiir albümlerinde bir türlü bitmeyen, çatlak sesli bir kreşendoyla sonlanarak gitar eşliğinde arabesk notalarla bir sonraki bölüme hazırlanan, aslında ardarda konsa kesinlikle şiir değil bildiğimiz düz yazı olan “şiir albümü” eserlerinden bahsediyorum ben (bir tanesini takside dinledim. İnanır mısınız, mahalledeki bir taksici gencin sevdiği kız için cinayet işledikten sonra polise yalvarmasından oluşuyordu ve arzuhalcide yazılmış bir itirafname yazısı gibiydi. Bitmiyordu ayrıca). Onları da Türk genci yazıyor hadi bağrımıza basalım. Üzgünüm ama hayır! Hayır! Hayır demeyi öğrenmeliyiz. Lütfen rica ediyorum.

Erdal Alova’ya (ki o sözü burada kullanılması için söylediğini hiç zannetmiyorum ama madem kullanıldı); Posta gazetesinin güzide şairlerini ömür boyu okuma mutluluğuna erişmesini temenni ediyorum.
Ayrıca Emin, gerçekten seni çok seviyorum

(Ensesi kalın şairlerin koltuk sevdası konusuna katılıyorum. Zaten yukarıdaki yazar -Serkan- da önceki yazılarında buna değinmişti. Sanırım kendisi yorgun bir şair. Bir yandan ismi olmadığı için bir yandan da şair olmayan kimselerle karıştırıldığı için emeğinin karşılığını göremediğini düşünüyorum)

doğuştan şair olmak?! romantik bir hülyadan, aristokrat bir seçkicilikten ve elitizm fetişizmden başka bir şey değil bu! doğuştan insan bile olunmaz bence..

herkesin şiir yazıyor oluşunun(veya paylaşıyor oluşunun) kapitalizmle, modernizmle vb şeylerle ne ilgisi var ki? tam tersine, modern öncesi bir sözlü edebiyat kalıntısının zorlaması olarak okunamaz mı herkesin şiir(imsi) yazmaya düşkünlüğü?

anadolu insanı “düzyazı nediri” modernizmle öğrendi. yani yazıda belirlenilenin aksine, dizeler halinde yazmak modern öncesi(ve hatta şamanlara dek gidebilecek bir ilkel yaşamın) belirtisi. tek fark şu ki, bu toprakların dizeler şeklinde yazışı, batı edebiyatının şiir dediği şeye görsel olarak otursa da(ikisi de dizeler halinde), mana ve içerik olarak ve aynı zamanda gelişim olarak uyuşmuyor.

son söz olarak şöyle söyleyebilirim. her türk şair doğmaz ama dizelerle kendini ifade eden bir kültürün içinde doğar. yani sevgilisinden ayrıldığında duygularını bir batılı kadar başarılı bir biçimde düz yazıda ifade edemez. çocukluğundan kalma tekerleme, mani, vecize, türkü mantığıyla hareket eder. ve dizeler sıralar(şarkı sözü gibi bir şeydir aslında onlar, abdalları, aşıkları, şamanları düşünün). ve bu sözlü kültür anadolunun direnişlerini, güzellemelerini, üstün şiirini, tasavvufunu destekledi ve belki de yarattı. yunus emre kendini neyle ifade ediyordu ki? rimbaud’un sembolleri ile mi, kendi topraklarının içselliğiyle mi?

wherearethevelvets’e bu nedenle katılmıyorum. bir toplumun kendini ifade ediş şeklini, sırf batı hakim düşünüşünün biçemlerine uymuyor diye kısıtlama hakkını kendimizde bulamayız. eğer bu kafayla gidersek aramızdan çıkacak aşık veysellerin doğmasını da engellemiş oluruz.

bir keresinde erdal alova şöyle demişti(kelimesi kelimesine hatırlamıyorum ama özetle). “aslında genç türk şiiri eskiyi aştı ve uluslararası alanda dünya şiiriyle başbaşa gidecek hatta ileriye götürecek düzeye ulaştı. ama etraftaki seçkicilik bu gençleri kırıp döküyor. birileri kalkıp bu şiirdir, bu değildir diye zırvalıyor ve bu gençler kaleme sarılmaktan veya yazdıklarını okutmaktan çekiniyor. kitaplarını basmıyor yayınevindeki eskiler. peki nasıl şair çıkaracağız? ünlü olmuş birkaç şairin pohpohladığı gençlere mi kalacak geleceğin şiiri?”

Bu her dalda var, neyse ki kimse onları baş tacı etmiyor. Etrafı kirletiyorlar, doğru, belki sanata zarar veriyorlar ama işini en iyi yapanlar yine aynı kalitede.

Bu insanları engelleyemeyeceğimize göre bırakın yazsınlar, biz de okuyup gülelim; ama kaliteli şairlere değer verelim. Bunları ne kadar çok konuşursak, o kadar çok prim veririz; reklamın iyisi kötüsü olmaz hesabı.

belirli bir ironi duygusu ile yazmanıza rağmen size şiiri bırakmanızı tavsiye edeceğim. üstteki yorumunuzun imlasını düzeltene kadar canım çıktı vallahi şiir yazan insan dilini kullanmasını bilmeli. noktalama işaretlerini nerede kullanabileceğini bilmeli. ne virgül kullanmışsınız ne de soru işareti… sizi yargılamıyorum ama şiir konusunda, poetik ve estetik düzlemde yorum yapmanız için önce dile hakim olmanız gerekiyor. kusura bakmayın ama ben böyle düşünüyorum…

şiir yazanlar fular takıp fink atmıyorlar ayrıca. her ünlü şair de burjuva sınıfına üye değil. bence gözlemleriniz de hatalı. şiir yazanlar ezik insanlar değildir. şiir yazanların içinde de ezik insanlar vardır. öyleyse her şair ezik değildir. aristo mantığı 😀 şiir ve propaganda ayrı şeylerdir mutlaka ama sizin bahsettiğiniz tipteki insanlar, şiir değil de müsvedde yazan, genellikle de düşüncelerini bloglarda paylaşan, facebook gibi sanal mecralarda döşeyen insanlar gibime geliyor. lütfen genelleme yapmayalım… ve de “gerçek” şiir yazan insanlara saygı duyalım…

Olayı daha ileriye götüreyim, bence herkes şiir okumamalı da.

Kimse haddini bilmiyor. Haddini bilmeyenlere had bile bildirilemiyor.