gömülü yapıtları çıkarmaya devam.

Filme gelince; oldukça çarpıcı bir film…

Günümüz Japon sinemasını gıpta ile izliyorum. Hani eskileri zaten sürekli dönüp dönüp tekrar gözden geçiriyoruz. Ozu’yu, Kurosawa’yı, Mizoguchi’yi, Kinugasa’yı, Kobayashi’yi, Teshigahara’yı, Imamura’yı…sürekli elimizin altında bulunduruyoruz… Gel gör ki bugünkü Japon sineması, aile içi iletişimsizlikleri, kuşak çatışmalarını, yalnızlık ve yabancılaşmayı oldukça çarpıcı bir biçimde görselleştiriyor. Sözümona Tokyo Sonata da bu ortajen izlekler üzre inşa edilmiş bir film. Hadi oldu olacak gevelemeden söyleyelim: Küçük bir başyapıt var karşımızda…

Doğrusu Pulse gibi orta karar thriller’lar çekmiş bir yönetmenden böyle bir film beklemiyordum. Senin de belirttiğin gibi bu film yönetmenin marjinal bir işi olarak kendi özel tarihine konumlanıyor…

Filmde kadın, erkek, çocuk ve son kertede modern Japon toplumu sosyo-ekonomik açmazları ile koşut olarak tasvir ediliyor… Amerikan ordusuna -istemeyerek- yollamak zorunda kaldığı oğlunun “Neden ondan boşanmıyorsun?” yollu babasını ima eden sorusunu “Anne rolü yapmak fena bir iş değil.” sözleri ile yanıtlayan anne, açıkçası yüreğimi sızlattı… Fredric Jameson’ın “post-kapitalist” olarak nitelediği ülkelerden dev sanayi ülkesi Japonya’nın içler acısı halini izlemek ve üzerinde enikonu düşünmek için büyük bir fırsat Tokyo Sonata…

…..

Yahu Orhan, James Cameron’ın Avatar’ı diye kriz geçirildiği şu dönemde neden böyle insansal, öznenin açmazlarına dönük, evrensel sorunları ihtiva eden filmleri yazıyorsun anlamıyorum. Teessüf ettim yani!…