Gabriel García Márquez’in Yüzyıllık Yalnızlık adlı ünlü romanından sinemaya dair ironik bir bölüm: “…Yükünü tutmuş bir tüccar olan Bruno Crespi’nin aslan ağızlı gişeleri olan tiyatroda oynattığı canlı resimler ise, Macondoluları çok öfkelendiriyordu. Çünkü bir filmde ölüp gömülen ve ardından seyircilerin gözyaşı döktüğü biri, bir sonraki filmde yeniden canlanıyor ve bu ...
Devamı »