Lou Andreas-Salomé - Bir Ben
Bir ben biliyorum
yorgun gözlerinin altındaki halkaların
ebem kuşağı olduğunu ve
İstediğinde yedi renk bakabileceğini
Siyah saçlarındaki akların aslında
hırçın dalgaların gelgitlerinden oluşan
köpüklerin bulaşığı olduğunu.
Bir ben biliyorum
yüreğinin severken,
ölmekten değil de öldürmekten korktuğu için
tir tir titrediğini
Kayboluşlarında kendini bulup
her şeye yeniden başlama hevesini
yalnızlığının nasıl kursağında bıraktığını
Bir ben biliyorum
dağların eteklerine ziller takıp
hızla doruklara kaçışından olduğunu
ruhunun serin esintisinin
Hayatın çarmıhına
yalpalarda çürüyen tahtaların
paslı çivileriyle gerildiğini
Bir ben biliyorum
her kundaklama sonrası
ormanlarının zehrini
bir hışımla genzine çektiğini
Bu yangınlarla
ciğerinin de yandığını
yine de hiç ağlamadığını
Bir ben biliyorum
bu şehrin goncalarını bile sevmediğini
inim inim inleyen gecelerinde
demlenemediğini
bir ben tanıyorum
ve bir ben seviyorum adamım seni bu şehirde adam gibi.
[Lou Andreas-Salomé'nin, ilişkileri ve dostlukları tarihe geçen Friedrich Nietzsche'ye yazdığı bir şiir...]